პირველად რო ჩავრთე, გავირბინე და პანორამული ხედიდან შორეულ ლოკაციას გავხედე, მივხვდი რო აქ რაღაც განსხვავებული ხდებოდა. თამაშს რომელიც საშუალო დონის ინდი პროექტს ისე უყურებდი და საქმეზე ერთ-ერთი საუკეთესო ექსფერიანსი აღმოჩნდა თავის ჟანრში.
ჟანრს რაც შეეხება, ვერ ვიტყვი, რომ ცალსახა და რაიმე სხვის მსგავსია. ეს არაა მეტროიდვანია, ან უბრალოდ 3D პლადფორმერი, გახსნილ სამყაროში. გეიმფლეი იმდენად კომპლექსური და თავისებურიაქ, რომ Hob ყველაზე მეტად თავის თავს გავს და არა რაიმე სხვას. თამაშის მთავარი მუღამიც ზუსტად აქედან მოდის. ეს არი ევოლუცია იმ ყველაფრის რაც ზევით ნახსენებ ორ ჟანრში მომხდარა და პლიუს " ბევრი Gearpunk ".
Hob ფუნდამენტი არის სამყაროს ყველა შრის ინტერაქტიულობა. აქ ყველაფერი ცვლადია და რაც კიდე უფრო მაგარია, ერთმანეთთან მთლიანობაში მოსული. სამყაროში გასვლის პირველი წუთიდან, ტიტრებამდე მის გარდასახვით ხარ დაკავებული. უფრო მარტივად რო მიგახვედროთ, წარმოიდგინეთ, რომ ხელში ძალიან დიდი კუბიკ-რუბიკი გიჭირავთ და ცდილობთ, ისეთ კომბინაციამდე მიიყვანოთ რომელიც მიზნის მიღწევაში დაგეხმარებათ.
სიტყვაზე თუ Mario-ში თქვენი მთავარი მიზანი პრინცესის გადარჩენაა, აქ, ცოცხალი პერსონაჟის სახით წაროდგენილი სამყაროა გადასარჩენი. მის ტერიტორიაზე რაღაც უცნობი ტიპის დაავადება ვრცელდება. იგი ნელ-ნელა ანადგურებს გარშემო არსებულ ფლორას და ფაუნას, ხოლო ჩვენი მიზანი ამ ყველაფრის წარმომავლობის გაგება და შეჩერებაა.
კონცეპტი ბანალურობამდე მარტივი, მაგრამ "პრინცესის" ფორმულაზე მუშაა. რადგან თუ მარიოს პრინცესა რეალურად "არაფერს გაძლევს", აქ Dark Souls ეფექტი ირთვება - სამყარო ისეთი ლამაზი და საინტერესოა, რომ მისი გადარჩენა და ახალი ლოკაციების ნახვა ნებისმიერი წინაღობის გადალახვის მოტივაციად გამოდის.
არა, ეს DS არაა. Hob აშკარად მედიტაციური და ატმოსფეროს შექმნაზე ორიენტაციით არი შექმნილი. შეგილია გაართულო, მაგრამ თამაში დაძაბულობას თავზე ნამდვილად არ გახვევს. ეს კომპლექსურობის, სილამაზის და დამამშვიდებელი გეიმფლეის ერთიანობა კიდე ისეთ უნიკალურ რამედ გარდაიქმნება, რომ შიგნით გატარებული 8 9 საათი ჩემვის სერიოზულად ფასეული გახდა.
