იმდენი წელია გასული რაც რეალურად არ მიკაიფია ჰიპჰოპით, რომ ცოტა უცნაურად ვგრძნობ ახლა თავს. კაიფში' იმ ნოსტალგიურ მოგონებებს არ ვგულისხმობ წელიწადში ერთხელ რომ გაგახსენდება რამე ძველი კომპოზიცია და მოუსმენ, არა აი მართლა როგორც მუსიკის მოსმენის კულტურა ითხოვს ისე რომ ჩართავ ალბომს და გადაწვები სკამზე.
სულ შემთხვევით წავაწყდი ამ ალბომს, არც ვიცოდი რომ იყო გამოსული. მახსოვს, როცა აქტიური ვიყავი ამ ჟანრში სულ მაინტერესებდა შემდეგი ალბომი როგორი ექნებოდა, მაგრამ თან სკეპტიკურად ვიყავი განწყობილი, მეგონა არასოდეს გამოუშვებდა. half life 3 იყო ამის მესამე ალბომი.
ქავერმა მიმიზიდა ჯერ ;დ და მერე ისე მოხდა რომ როგორც მორჩა ეგრევე დავარიფლეიე ;დ
თანამედროვე g-funkია
მილიონი არტისტი ჰყავს ალბომში მიწვეული, ზოგ ტრეკებში თვითონაც არ არის, მაგრამ ყველას ეტყობა dr dreს ხელი. ძველები რომლებმაც უკვე წლებია დაივიწყეს თავიანთი შესაძლებლობები აქ ვითომ გაახალგაზრდავდნენ, ახლები კი, რომლებსაც არ ვიცნობ, ბოლომდე იხარჯებიან.
თანამედროვე საუნდი რომელიც მაგრად არ მიყვარს იდეაში აქ სხვანაირად ისმინება
არც სინთეზატორების წივილია ბევრი როგორც 80-90ებში იყო, მაგრამ ის გრძნობა რაც ადრე სინთეზატორებს მოჰქონდა აქ მაინც არის - ასე აღიქმება. შესანიშნავი ინსტრუმენტალებია, იცის კაცმა თავის საქმე ;დ
კიდე რამდენიმე dr dre უნდა დღევანდელ ჰიპჰოპს და გადაავლებდა ხოლმე კაცი თვალს ამ ჟანრს ხანდახან
ხვალ chronicს მოვუსმენ და გადავალ ოთხმოცდაათიანების დასაწყისში:3
