გავლილ თემაზე მუშაობა ყველა რეჟისორს უჭირს. რამდენს დაუდია შედევრი, რომელსაც მერე ხალხი ისევ თხოვდა, მარა ავტორი საერთოდ სხვაგან იყო, სხვა ინტერესებით, ან თუნდაც საერთოდ ინტერესების გარეშე. კრიატიული იმპოტენცია ჩვენ დროს ჩვეულებრივზე უფროა გავრცელებული ალბათ ))
ტიპის აქცენტებია მთავარი. ყოველთვის ემოცია მოქონდა პირველ პლანზე, მარა მარტო ეგ არ ყოფილა, გეიმფლეი იდეების ორიგინალურობა იყო და რჩებდა დღემდე სამაგალითოდ. ორივე ელემენტის დამუშავება ძალიან მაღალ დონეზაქ ხოლმე, მარა უფრო დიდი ყურადღება ამ ორის ერთმანეთთან დაკავშირებას ეთმობა. მგონია რო პირველ რიგში ეძებს ძალიან სახასიათო და ემოციურ ამბავს და ამის შემდეგ უკვე უსაბამეს გეიმფლეი ემქანიკებს. ინტერაქციაზე გადაბმული ემოციაა ტიპის წარმატების ფორმულა.
რამდენადაც ვიცი ბოლომდე თითონ არ უმუშავია ხო პროექტზე? რაღაც ეტაპზე წამოვიდა და სხვებმა დაამთავრეს.